Jeśli rozważasz wizytę u terapeuty, ale paraliżuje cię myśl o spotkaniu twarzą w twarz i dzieleniu się osobistymi rozterkami – nie jesteś sam. W badaniu dr Shane’a Rogersa przeprowadzonym na Uniwersytecie Edith Cowan aż 30% uczestników przyznało, że negatywnymi doświadczeniami woli dzielić się z awatarem umieszczonym w wirtualnej rzeczywistości (VR) niż z rzeczywistą osobą.
W badaniu porównywano interakcje społeczne z awatarem w VR do kontaktów twarzą w twarz z terapeutą. Wykorzystano technologię przechwytywania ruchu całej twarzy i ciała, aby stworzyć „realistyczny awatar ruchu”, który dokładnie naśladował terapeutę. Uczestnicy oceniali swoje doświadczenia na podstawie takich czynników, jak przyjemność, postrzegane zrozumienie, komfort, niezręczność i stopień, w jakim czuli, że ujawnili informacje o sobie.
Wyniki wykazały, że uczestnicy oceniali interakcje społeczne VR jako podobne do interakcji twarzą w twarz. Wyjątek stanowił aspekt bliskości, w której badani mieli tendencję do czucia większej bliskości podczas spotkania twarzą w twarz. Niemniej wykazano, że niemal co trzeci badany woli dzielić się negatywnymi doświadczeniami z awatarem VR. W związku z tym terapia z wykorzystaniem VR byłaby idealną alternatywą dla osób, które zwlekają z udaniem się do terapeuty z powodu dyskomfortu, łączącego się z kontaktami twarzą w twarz. VR może służyć także terapeutom w skuteczniejszym prowadzeniu terapii na odległość, w warunkach pandemicznych czy z osobami dotkniętymi utrudnionym dostępem do specjalisty, ponieważ osoba korzystająca z usług terapeuty może znajdować się w gabinecie w wirtualnej rzeczywistości, jednocześnie siedząc we własnym domu.
Według dr Rogersa przejście z niszowego do powszechnego wykorzystania VR w terapii to kwestia około 5 lat. Kolejnym krokiem w badaniach z użyciem VR w procesie terapeutycznym jest sprawdzenie, w jaki sposób aspekty awatara, takie jak wierność ruchu i grafiki wpływają na wrażenia użytkownika, a także dalsze badanie potencjału VR w terapii.
Bibliografia:
1. https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/frvir.2021.750729/full
