Ostatnie badania wykazały, że pary romantyczne łączy osobliwa więź mózgów. Partnerzy przejawiają większą synchronizację zarówno w zachowaniu, jak i aktywności mózgu w porównaniu z bliskimi przyjaciółmi podczas wspólnego oglądania emocjonalnych filmów. Odkrycie to rzuca światło na głęboko zakorzenione mechanizmy neuronowe, które odróżniają związki romantyczne od przyjaźni.
Synchronizacja mózgowa między partnerami romantycznymi
Nasze mózgi wydają się szczególnie zsynchronizowane z naszymi partnerami romantycznymi, jeśli chodzi o przetwarzanie emocji.
Emocje odgrywają kluczową rolę w relacjach międzyludzkich. Wpływają na wszystko: od metody rozwiązywania konfliktów po sposób, w jaki wspieramy się emocjonalnie. Wcześniejsze badania wykazały, że związki romantyczne w szczególności charakteryzują się głębokimi połączeniami emocjonalnymi – więzią mózgów. Te mogą głęboko kształtować nasze doświadczenia i wyrażanie emocji.
Chociaż powszechnie wiadomo, że partnerzy romantyczni mają tendencję do większej ekspresji emocjonalnej i są od siebie bardziej zależni niż przyjaciele, konkretne mechanizmy neuronowe, które odpowiadają ze tę głębszą więź emocjonalną, pozostają w dużej mierze niezbadane. Chińscy naukowcy postanowili wypełnić tę lukę.
Więź mózgów w związku partnerskim – badanie
Naukowcy badali, w jaki sposób związki romantyczne wpływają na koordynację emocjonalną na poziomie neuronalnym. Chcieli ustalić, czy wyjątkowa dynamika romantycznej miłości może odzwierciedlać się w aktywności mózgu. Szczególnie interesowała ich kora przedczołowa – obszar mózgu odpowiedzialny za regulowanie emocji i funkcje poznawcze. Wyniki analiz opublikowali w czasopiśmie NeuroImage.
Neurobiologia a miłość i przyjaźń
Badacze zrekrutowali 25 heteroseksualnych par romantycznych i 25 heteroseksualnych par bliskich przyjaciół, którzy byli studentami uniwersytetu w Chinach. Pary były w związkach od trzech miesięcy do trzech lat. Okres ten jest uważanym za kluczowy dla badania neuronalnych i fizjologicznych aspektów miłości. Przyjaciele znali się od co najmniej trzech miesięcy i zostali uznani za bliskich według kryteriów badania.
Uczestników badania poproszono o obejrzenie serii emocjonalnych filmów. Podczas projekcji rejestrowano aktywność ich mózgu za pomocą techniki zwanej hiperskanowaniem EEG. Metoda ta umożliwia jednoczesne notowanie sygnałów mózgowych od dwóch osób, co pozwala pomiar synchronizacji między ich aktywnością neuronalną. Klipy wideo, zostały wybrane tak, aby wywołać szereg emocji, w tym szczęście, smutek, złość, strach i obrzydzenie. Ich długość wahała się od 50 do 250 sekund.
Po obejrzeniu każdego filmu uczestnicy oceniali swoje reakcje emocjonalne. Następnie naukowcy obliczyli, jak blisko emocje każdej pary są ze sobą powiązane, co jest miarą znaną jako synchronizacja behawioralna. Oprócz tego naukowcy przeanalizowali synchronizację aktywności mózgu, szczególnie w korze przedczołowej, w różnych pasmach częstotliwości. Wykorzystali również technikę uczenia maszynowego. Tak chcieli ustalić, czy wzorce aktywności neuronowej mogą skutecznie odróżniać pary od przyjaciół, czyli miłość od przyjaźni.
Wyjątkowa więź mózgów par romantycznych
Naukowcy odkryli, że pary romantyczne wykazywały wyższy poziom synchronizacji behawioralnej i neuronowej w porównaniu do bliskich przyjaciół podczas oglądania tych samych emocjonalnych filmów. Ta więź mózgowa była szczególnie wyraźna w paśmie częstotliwości alfa, które jest związane z regulacją emocji i przetwarzaniem poznawczym.
Badanie ujawniło również intrygujący związek między jakością relacji a synchronizacją neuronalną. Pary o niższej jakości relacji wykazywały wyższy poziom synchronizacji neuronalnej. Z drugiej strony pary o wyższej jakości relacji wykazywały lepszą synchronizację behawioralną.
Po wielokrotnym potwierdzeniu tej negatywnej korelacji naukowcy spędzili sporo czasu, zastanawiając się, jak zinterpretować to odkrycie. Ostatecznie zasugerowali, że istnieje subtelny związek między jakością relacji, synchronizacją przedczołową i synchronizacją emocjonalną. Gdy jakość relacji jest niska, pary mogą zwiększyć synchronizację przedczołową, aby utrzymać synchronizację emocjonalną.
Dalsza analiza wykazała, że negatywne emocje, smutek i złość, były silniej zsynchronizowane między parami niż pozytywne emocje – szczęście i radość. Odkrycie to jest zgodne z wcześniejszymi badaniami. Sugerują one, że negatywne emocje mogą odgrywać kluczową rolę w utrzymywaniu więzi emocjonalnych w związkach romantycznych. Zrozumienie i zarządzanie tymi emocjami jest bowiem istotne dla rozwiązywania konfliktów i zapewniania wsparcia w trudnych chwilach.
Analiza uczenia maszynowego potwierdziła ideę, że aktywność neuronalna, szczególnie w korze przedczołowej, może służyć jako fizjologiczny marker, który odróżnia związki romantyczne od przyjaźni. Model ten był dokładniejszy w klasyfikowaniu typu relacji na podstawie synchronizacji neuronalnej niż na podstawie samych danych behawioralnych.
Różnica między przyjaźnią a miłością
„Myślę, że musimy uznać, że związki romantyczne i przyjaźnie to dwa zupełnie różne rodzaje związków. Z odrębnymi funkcjami neuronowymi i leżącymi u ich podstaw mechanizmami neuronowymi” — powiedział powiedział autor badania Xiaochu Zhang, profesor i członek Laboratorium Neuropsychologii Poznawczej na Uniwersytecie Nauki i Technologii w Chinach.Zhang.
Dalsze badania więzi emocjonalnej partnerów romantycznych i przyjaciół
Próba badawcza została ograniczona do dobrze wykształconych heteroseksualnych studentów chińskiego uniwersytetu. To nie w pełni odzwierciedla różnorodność doświadczeń i wpływów kulturowych na związki. Może to mieć wpływ na możliwość uogólnienia wyników w przypadku innych populacji. Kolejnym ograniczeniem jest skupienie się na synchronizacji fazowej w danych EEG. Choć oferuje ona wysoką rozdzielczość czasową, nie dostarcza szczegółowych informacji przestrzennych o aktywności mózgu.
Przyszłe badania mogłyby zniwelować te ograniczenia, włączając bardziej zróżnicowaną próbę, badając szerszy zakres emocji i stosując bardziej interaktywne i naturalistyczne paradygmaty. Ponadto połączenie EEG z innymi technikami neuroobrazowania prawdopodobnie zapewniłoby bardziej kompleksowy obraz mechanizmów neuronalnych leżących u podstaw więzi emocjonalnej w związkach romantycznych.
Jeden z autorów badania wskazuje, że z neurologicznego punktu widzenia wyniki są nadal dość powierzchowne. Kwestią do rozwiązania jest źródło synchronizacji kory przedczołowej par oraz wskazanie, które głębsze obszary mózgu są w nią zaangażowane.
