Pacjentki często pytają, czy podawanie leków w depresji okołoporodowej jest konieczne. Trudno na to pytanie odpowiedzieć jednym zdaniem, ale z całą pewnością można stwierdzić, że decyzję powinien podjąć lekarz (oczywiście w porozumieniu z pacjentką).
Nieleczona depresja poporodowa może ustąpić samoistnie lub może przejść w postać przewlekłą. Badania wskazują, iż epizod nieleczonej depresji u około połowy pacjentek trwa ponad 1 rok. W depresji poporodowej o łagodnym i umiarkowanym nasileniu sugeruje się rozpoczęcie leczenia od psychoterapii, przede wszystkim poznawczo-behawioralnej lub interpersonalnej. Leki z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), bupropion czy mirtazapina mogą stanowić rozsądną alternatywę w przypadku braku dostępności lub niepowodzenia psychoterapii, stałego postępu choroby bądź wywiadu dobrej odpowiedzi na wcześniejszą farmakoterapię.
U kobiet karmiących, częściowa odpowiedź na leczenie może sugerować konieczność włączenia farmakoterapii wspomagającej, a oporność na politerapię powinna skłaniać do rozważenia terapii elektrowstrząsowej. W przypadku pacjentek nie karmiących piersią zarówno terapia początkowa, jak i leczenie kolejnego rzutu ciężkiej depresji poporodowej są analogiczne do postępowania terapeutycznego w ciężkiej depresji dla populacji ogólnej.
Należy pamiętać, że depresja okołoporodowa ma bardzo duży wpływ na rozwijający się płód, a później na noworodka. Wpływ ten będzie miał dalsze konsekwencja dla rozwoju dziecka, jego zdolności, funkcjonowania w społeczeństwie, osobowości. A zatem leczenie depresji okołoporodowej jest bardzo ważne nie tylko ze względu na matkę, ale również na dziecko.
