Napady paniki i agorafobia są jednymi z najbardziej nieprzyjemnych dla pacjenta objawów z kręgu zaburzeń lękowych. Silny lęk (panika) narasta bardzo szybko i – najczęściej – równie szybko przechodzi. Jednak przez kilka minut pacjent ma wrażenie, że za chwilę umrze, serce kołacze bardzo szybko, pojawia się poczucie gorąca w całym ciele, pacjent chce natychmiast wydostać się z danego miejsca. Bardzo często napady paniki są nieprzewidywalne i nie da się ich uniknąć. W skrajnych sytuacjach pojawiać się mogą wielokrotnie w ciągu dnia, co jest przyczyną ogromnego cierpienia pacjentów. Jeden z moich pacjentów przez ponad miesiąc pojawiał się kilkukrotnie w ciągu dnia na SOR szpitala, ponieważ uważał, że umiera.
W grupie pacjentów z napadami paniki są także osoby, które poza tym bardzo nieprzyjemnym zaburzeniem cierpią także na agorafobię. Oznacza to, że nawet w czasie, gdy nie pacjent nie ma napadu paniki, utrzymuje się lęk przed wyjściem z domu, na otwartą przestrzeń. Z tego powodu pacjenci często miesiącami (a niektórzy nawet latami) pozostają w domu.
W pracy, która za kilka dni zostanie opublikowana w piśmie Medicine, autorzy porównywali grupę pacjentów z napadami paniki z grupą pacjentów z napadami paniki i agorafobią, aby sprawdzić, czy istnieją jakieś różnice pod względem przebiegu choroby i dolegliwości.
Okazuje się, że pacjenci z agorafobią mają cięższe napady paniki oraz objawy afektywne (obniżenie nastroju) niż pacjenci z samymi napadami paniki. U osób z agorafobią, zaburzenie to pojawiało się zazwyczaj w młodszym wieku, przyjmowały one benzodiazepiny przez dłuższy czas i były leczone poprzez dodanie leków przeciwpsychotycznych. Powyższe wyniki sugerują, że agorafobia jest wskaźnikiem nasilenia napadów paniki oraz że jej współistnienie oznacza większą trudność w dobraniu leczenia.