Osoby z zaburzeniem hiperaktywnym (ADHD) bardzo często mają deficyty w zakresie utrzymywania uwagi na zadaniu. Z tego powodu dzieci z ADHD czasami borykają się z problemami w nauce. Kiedy zadanie wydaje się dla nich zbyt nieciekawe lub wręcz nudne, rezygnują z jego rozwiązania. Niski próg frustracji dodatkowo pogarsza sprawę.
W takiej sytuacji często pomaga wspólna praca nad zadaniem z rodzicem, nauczycielem wspomagającym lub korepetytorem. Często to samo zadanie, kiedy jest rozwiązywane przy drugiej osobie, która pomaga w rozwiązywaniau (oczywiście tylko pomaga, a nie rozwiązuje za dziecko), staje się znacznie prostsze do rozwiązania.
Nowe badanie opublikowane w piśmie Neurophotonics rzuca więcej światła na mechanizm tego zjawiska.
Schemat badania
W badaniu tym 39 par ochotników poproszono o wspólne zaprojektowanie wnętrza wirtualnego pokoju. W czasie zadania aktywność mózgową uczestników monitorowano za pomocą funkcjonalnej spektroskopii w bliskiej podczerwieni.
Jednocześnie monitorowano interakcje między uczestnikami (np. wzajemne spojrzenia na siebie). Interakcje te mapowano w odpowiednich punktach czasowych z aktywnością poszczególnych regionów mózgu.
Uczestników proszono również o wykonanie tego zadania samemu oraz w parach, dzięki czemu możliwe było porównanie aktywności mózgu pracującego w pojedynkę i w parze.
Wyniki
Okazało się, że populacje neuronów w jednym mózgu były synchronicznie aktywowane z podobnymi populacjami neuronów w drugim mózgu, kiedy uczestnicy współpracowali ze sobą w celu wykonania zadania. Wyglądało to tak, jakby dwa mózgu funkcjonowały razem, jako jeden system.
Wspólna praca prowadziła do silnej aktywności w górnych i pośrodkowych regionach skroniowych oraz w określonych częściach kory przedczołowej w prawej półkuli mózgu.
Wspólna aktywność była najsilniejsza, gdy uczestnicy podnosili wzrok, by spojrzeć na siebie. Doowodzi to dużego znaczenia interakcji społecznej.
