Wprowadzenie
Badanie, przeprowadzone przez Instytut Psychiatrii, Psychologii i Neuronauki (IoPPN) w King’s College London, rzuca światło na aspekt skuteczności leczenia ADHD. Badacze sprawdzali, czy skuteczność leków na ADHD może być związana z neuroanatomią danej osoby.
Badania wskazujące na związek
Jak podają wyniki opublikowane w Nature Mental Health, istnieje potencjalny związek między skutecznością leków na ADHD a indywidualną neuroanatomią pacjentów. Odkrycie sugeruje, że poznając różnice w anatomii mózgu osób reagujących i niereagujących na leki, można będzie lepiej dopasować interwencje kliniczne w leczeniu ADHD.
Różnice w neuroanatomii a reakcja na leczenie ADHD
Badacze obserwowali 60 dorosłych z ADHD poddanych dwumiesięcznemu leczeniu metylofenidatem (MPH). Poprzez analizę MRI porównali anatomię mózgu między reagującymi i niereagującymi pacjentami oraz z grupą kontrolną. Dowody dostarczone przez badania wskazują, że osoby dorosłe z ADHD, które nie reagują na metylofenidat (MPH), wykazują istotne różnice w morfometrii korowej w porównaniu z osobami reagującymi. Ta różnorodność może sugerować istnienie różnych podgrup biologicznych w populacji z ADHD. Dodatkowo zauważono, że różnice w grupie kontrolnej ADHD są związane z genami ekspresyjnymi astrocytów, które biorą udział w transporcie noradrenaliny.
Czytaj także: Czy metylofenidat jest bezpieczny?
Wnioski i perspektywy
Badanie wykazało, że osoby z ADHD niereagujące na MPH wykazywały znaczące różnice w neuroanatomii w porównaniu z reagującymi pacjentami i grupą kontrolną. Te różnice mogą być kluczowe dla braku poprawy uwagi u niektórych pacjentów. Odkrycia te mogą prowadzić do lepszego zrozumienia indywidualnych odpowiedzi na leczenie oraz przyspieszenia rozwoju skuteczniejszych interwencji klinicznych w leczeniu ADHD
Wnioski końcowe
Należy podkreślić, że dalsze badania powinny powtórzyć i poszerzyć te wyniki. Głównie ze względu na możliwość ustalenia bardziej kompleksowych informacji w temacie odporności na leczenie. Identyfikacja różnic w neuroanatomii pacjentów może mieć kluczowe znaczenie dla personalizacji terapii i zmiany podejścia do leczenia ADHD. Pozwoli to dostrzec nowe perspektywy dla skuteczniejszych metod interwencji klinicznych.