Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, nazywany najczęściej ADHD, to zaburzenie neurorozwojowe dotykające co najmniej 10% populacji dziecięcej. Podstawowymi lekami stosowanymi w leczeniu są preparaty z grupy stymulantów (pochodne amfetaminy). Leki te są zarejestrowane do stosowania u dzieci od 6. roku życia, podczas gdy zaburzenie bardzo często manifestuje się bardzo silnie dużo wcześniej (wskazówki dotyczące diagnostyki u młodszych dzieci podawałem tutaj). Co w takiej sytuacji?
Oczywiście, podobnie jak we wszystkich innych populacjach wiekowych, wiodące znaczenie ma psychoedukacja, która w tej grupie wiekowej jest szczególnie istotna i powinna dotyczyć przede wszystkim rodziców.
Ponieważ jednak liczba badań dotyczących najmłodszej populacji jest niewielka, trudno mówić o wadze różnych interwencji terapeutycznych. Dlatego każda nowa publikacja przynosząca więcej dowodów naukowych jest bardzo pożądana.
W najbliższych dniach w piśmie Lancet Child & Adolescent Health ukaże się publikacja grupy lekarzy z Brazylii, którzy postanowili sprawdzić znaczenie metylofenidatu oraz psychoedukacji w leczeniu dzieci w wieku 3-5 lat z ADHD.
W tym celu przeprowadzono ranodmizowane badanie z podwójną ślepą próbą, kontrolą placebo oraz kontrolą pozorowanej psychoedukacji. Jednym słowem grupę 153 dzieci podzielono (w sposób losowy) na trzy podgrupy:
- metylofenidat + udawana psychoedukacja rodziców (MPH+uPE)
- placebo + psychoedukacja rodziców (PL+PE)
- placebo + udawana psychoedukacja rodziców (PL+uPE)
Od razu wyjaśnię, że z treści streszczenia pracy (które ukazało się do tej pory, pełnej pracy na razie brak) nie wiadomo, na czym polegała “udawana psychoedukacja rodziców” (auutorzy nazwali ją “educational intervention“).
W grupie dzieci przyjmujących lek, dawkę metylofenidatu zwiększano stopniowo zgodnie z zaleceniami, do maksymalnej dawki dziennej 1,25 mg/kg. Psychoedukacja i interwencja edukacyjna odbywały się raz w tygodniu, w wymiarze 90 minut przez 8 tygodni.
Efekt oddziaływań mierzono za pomocą trzech skal wypełnianych przez rodziców i nauczycieli:
- SNAP-IV-P/T
- CGI-S
- CGAS
Dzieci w grupie MPH+uPE wykazały największą poprawę we wszystkich 3 skalach, choć różnica między MPH+uPE a PL+PE nie była znamienna statystycznie. Dzieci w grupie PL+PE nie poprawiły się w skalach SNAP i CGI-S w stosunku do grupy PL+uPE, natomiast uzyskały więcej punktów w skali CGAS.
Podsumowując wydaje się, że podobnie jak w starszych grupach wiekowych, zastosowanie samej farmakoterapii daje równie duży efekt, co zastosowanie samej psychoedukacji.
Osoby zainteresowane tematyką najnowszych informacji naukowych ze świata ADHD zapraszamy na naszą grupę ADHD u dzieci, ADHD u kobiet oraz ADHD u dorosłych.
Zapraszam też do subskrybowania naszego kanału na YT, gdzie zajmujemy się tematyką ADHD.
