RSD (Rejection Sensitive Dysphoria) to termin używany do opisania intensywnego lęku przed odrzuceniem, który często występuje u osób z ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej, znany również jako ADD – zespół deficytu uwagi). Osoby z ADHD mają tendencję do odczuwania RSD ze względu na trudności w regulacji emocjonalnej oraz nadwrażliwość na krytykę.
ADHDowcy boją się odrzucenia, ponieważ w przeszłości często doświadczyli krytyki ze względu na swoje trudności z koncentracją, impulsywność i nadaktywność. Ta historia krytyki sprawia, że osoby z ADHD są nadwrażliwe na odrzucenie i mogą odczuwać nieproporcjonalnie silne emocje w odpowiedzi na nawet niewielkie przejawy odrzucenia lub dezaprobaty.
Reakcja organizmu na odrzucenie może się objawiać w różny sposób, w tym lękiem, złością, smutkiem, poczuciem winy, zawstydzeniem lub rozczarowaniem. Długotrwałe doświadczenie RSD może prowadzić do obniżonej samooceny, izolacji społecznej, depresji czy lęku.
Aby pracować z RSD, można zastosować następujące strategie:
- Terapia: Terapia, szczególnie terapia poznawczo-behawioralna (CBT), może pomóc w leczeniu RSD, ucząc nowych strategii radzenia sobie z emocjami oraz pracy nad przekonaniami na temat siebie i swojej wartości.
- Leki: W niektórych przypadkach leki, takie jak leki przeciwlękowe czy antydepresanty, mogą być stosowane w celu złagodzenia objawów RSD.
- Wsparcie społeczne: Budowanie sieci wsparcia wśród przyjaciół i rodziny może pomóc osobie z ADHD radzić sobie z uczuciami odrzucenia.
- Rozwój umiejętności komunikacji: Pracowanie nad umiejętnościami asertywności i komunikacji może pomóc w zmniejszeniu lęku związanego z odrzuceniem, a także ułatwić wyrażanie swoich uczuć i potrzeb.
- Praca nad samoświadomością: Uświadamianie sobie własnych przekonań i wartości oraz analiza sposobów, w jakie mogą wpłynąć na odczuwanie RSD, może pomóc w lepszym radzeniu sobie z odrzuceniem.
- Techniki relaksacyjne: Praktykowanie technik relaksacyjnych, takich jak medytacja czy głębokie oddychanie, może pomóc w redukcji lęku związanego z odrzuceniem.
Na psychoedukacji dla ADHDowców pokrywamy wszystkie powyższe obszary pracy.
mgr Aleksandra Kaczmarek
Mam zdiagnozowane pół roku temu adhd i rzeczywiście zawsze miałam jakąś nadwrażliwość na odrzucenie, przy czym nazywałam to „syndromem straty” sama dla siebie, ale nie miałam doświadczeń z ostrą krytyką przez brak uwagi. To musi wynikać z czegoś innego.
Niespełna rok temu otrzymałem diagnozę ADHD w przebiegu mieszanym. I to co piszecie o RSD to absolutna prawda. Kiedy ktoś podejmuje decyzję o odejściu z mojego życia, wywołuje to we mnie taką kaskadę emocji: smutek tak dogłębny że zwijam się w kłębek i duszę w płaczu, po czym przychodzi wściekłość, bo jak możesz mi to robić. Dalej jest akceptacja i życzliwość do tej osoby, zrozumienie. I kiedy przychodzi ten ostatni etap to nie oznacza że nie pojawiają się dwa poprzednie. One są obecne bardzo długo, jednak tracą na intensywności.
Moja dodatkowa trauma jest to, że mój biologiczny ojciec był okropnym człowiekiem i nigdy go nie poznałem. Mama od niego odeszła zanim byłem w stanie cokolwiek zapamiętać a on też nigdy nie zabiegał o kontakt, nie dbał o mnie, nie płacił nawet alimentów. Czasami się zastanawiam czemu.